Normalleşme cesareti: Distopya'dan çıkış

Bir ülkede, en fazla kişinin taparcasına hayranlık duyduğu ve en fazla kişinin ölümüne nefret ettiği kişi aynı şahıs ise, bu çok tehlikeli bir durumdur.

Yaşayan herhangi bir şahsa veya hükmetme makamlarına duyulan patolojik biat da, patolojik öfke de, bu duygulara kapılanları gerçeklikten koparır. Böyle bir ülke ise bir distopyaya dönüşür. Ki bu distopyanın inşası asla tek kişi, tek yapı ve tek gelenek yüzünden mümkün olmamıştır.

Zira, birilerinin 'kaotik kötü', diğerlerinin 'süper kahraman' saydığı bir şahsı, aşırı olumlu veya aşırı olumsuz duygularının merkezine konumlandırıp sebep-sonuç sorgulamasını yitirenler, toplam bir cinnet çoğunluğu yaratmışlarsa, yön algısı tüm toplum için yiter. Yönsüzlüğe sebep olan her iki kutbun en donanımlı bileşenleri için dahi, sosyolojik, siyasi, kültürel, tarihsel, bilimsel ve sağduyulu analizler imkânsızlaşır.

Ve böylesi makul düşünme yetisini yitirenlerden oluşan bir toplumda, o toplumun azınlıkta kalan zavallı normalleri, delilerin kör nefretiyle başka delilerin tapınmacılığı arasında nefes bile alamaz...

Kaldı ki, simbiyotik olarak birbirini besleyen tapınma ve nefret salgını, sadece makul bireyleri değil, delilik kamplarını da yok etmeye başladığında, suç enfeksiyonu er geç teröre, terör ise anarşiye evrilir.

Durumu görmesine karşın, deli taklidi yapmanın konforuna karşı koymayanlara da, kendi çıkarı için vasatın akıl yitimini besleyenlere de lanet olsun.

Bir ülke böylesi koşullarda şuurunu kaybediyorsa, övgünün, hırsın, psikolojik kıyışmanın artık hiçbir işe yaramayacağı herkesçe anlaşılmalıdır.

Böylesi distopyalarda, cesaretle normalleşme stratejisi yaratılması gerekir. Hem aslında durumun hoşnutu değil mecburu olup kendi müflis yöntemlerinde ısrarı şiddetle sürdürenler için... Hem de hiçbir soruna çözüm üretememişken, kendisi gibi düşünmeyenleri suçlamaktan başka bir şey bilmeyen, geçersiz dayanaklardan medet uman yöntemsizler için...