Yazarkasa

Çeyrek yüzyıldır kurdun karşısında kuzu kuzu bekliyoruz. Doğal olarak hikayemiz de kurdun midesinde bitiyor. Halbuki bir Afrika atasözünün dediği gibi, aslanlar kendi hikayelerini yazmadıkça av hikayeleri tabi ki avcıların kahramanlıklarını anlatır. Bu ülkede haksızlığa tepki gösterme şeklimiz, haksızlığa tepki gösterilebildiği yanılgısından başka ne işe yarıyor? Eylem kıyıda köşede yapılmaz. Eylem yapanın hem talebini hem de gücünü göstereceği şekil ve yerde yapılır. Avrupa’da hakkını alamayan çiftçilerin kentlere tonla tezek döktüğünü defalarca gördük. Herkesten ve her şeyden uzak Saraçhane, Maltepe/Yenikapı sahil gibi alanlarda eylem yaparak sadece stresimizi boşaltıyoruz. Fransızlar eylemleri kontrol altına alabilmek için koca Paris’i yıkıp baştan yaptılar. Eylem işte böyle kenti yıkıp baştan dizayn ettirecek kadar güçlü olmadıkça, muhatabının gözünün önünde yapılmadıkça sonuca ulaşmaz. 

Tutuklanan İmamoğlu’nun eski işyerinin önü yalnızca bir toplanma alanı olabilir. Tepki; bu tepkiyi doğuranın gözünün önünde gösterilir. Yani İmamoğlu’nu tutuklatan her kimse doğrudan onun karşısında toplanılır. Eylem hukuka uygun bir krizdir. Eylemci ya kentin göbeğinde ya da muhatabının tam karşısında eylemini yapar, yani protesto hakkını kullanarak yasal bir kriz çıkarır. Yöneticiler de krizi çözmek için eylemciyi ikna etmeye çalışır. Ağlayarak anne-babasından isteğini almaya çalışan çocukları düşünelim. Çocuk arka odaya gider ve başını yastığa bastırarak ağlarsa sesi ebeveynlerini rahatsız etmez, anca boşu boşuna kendini yormuş olur. Yasal hakkını kullanarak istemeden de olsa hepimizin hayatını değiştiren Ahmet Çakmak yazarkasasını Ecevit’in önüne değil de Taksim Meydanı’nda yere atsaydı hangimizin haberi olurdu? AKP sadece alternatif tarih yazmada değil, alternatif demokrasi yaratmakta da çok başarılı. 

Muhalefet ve ana muhalefet siyasi literatürde olan ve TBMM çatısı altındaki partilerin grup toplantılarını yapacağı salonu belirleyen kavramlar. Ancak muhalif bilinçli olarak kullanılan ve siyasi söyleme yerleştirilen bir sözcük. Her siyasi parti doğal olarak kendisi hariç diğer partilere alternatif ve muhaliftir. Herhangi bir konuda aynı düşünceyi paylaşmayan insanlar da öyle. Muhalif sözcüğünün ısrarla kullanılmasının sebebi; AKP’yi mutlak iktidar yani devlet olarak zihinlerde konumlandırmak. 2019’da İBB Başkanlığı ve 2024’te İBB Meclis çoğunluğu değiştikten sonra AKP için kullanılan İstanbul’un muhalefeti tamlaması tam da bu yüzden kulağa yabancı geldi. Devlet zihinlerde AKP’ye eşitlendi. Bu sebeple ikinci açılım süreci için “vardır devletin bir bildiği” yorumları yapılıyor. Halbuki sürecin paydaşı devlet değil, iktidar bloğu. 

1982 ve sonrasında doğanlar oy kullanmaya başladığından beri genel seçimleri AKP/Cumhur İttifakı kazandığı ve ülkemiz antidemokratik şekilde yönetildiği için iktidar halk nezdinde devlete eşitlendi. Dün de bahsettim; biz Türkiye Cumhuriyeti Devleti’nin yalnızca pasaportunu taşıyan sakinleriyiz. Hem de en uslu, en çok süt ve yün veren, en üretken sakinleri. Vatandaşı olduğumuz devlet hak edeni hâkim, savcı, asker, polis, memur yapan ve son Başbakanı Bülent Ecevit olan devlet idi. Şu an kamuya her mahalleden yalnızca mecburen doktor, hemşire ve diğer sağlık personelleri alınıyor. Bu mecburiyet de çok uzun sürmeyecek gibi duruyor. Keza ülkemiz Türk soylu olmayan yabancılara uzun yıllar önce kucak açtı ve bu tür teknik eğitim gereken kadrolar için tercih edilebilecek Arap kökenli misafirlerimiz var. Dahası iktidar bloğu seçmenleri de kendilerini ülkenin tek sahibi ve hâkimi olarak görüyor. Siyaseten karşı mahallede bulunanları insan yerine bile koymuyor. Esnafın müşterisini kazıklaması, köylünün kurnazlığı, çiftçinin pestisit kullanımı, kamu görevlisinin vurdumduymazlığı tamamen bu yüzden.