Hoşça kal Eskişehir

Bu başlığı, meşhur eski enerji bakanı, yüzyılın entelektüeli ve yakınlarda 103 yaşında aramızdan ayrılan Cahit Kayra’nın kızkardeşi Mediha Kayra’nın yazdığı kitaptan aşırdım.

Hoşça kal Trabzon.

Birinci Dünya Savaşını, Rus işgali ve bombardımanı sırasında Trabzon’da ki çocukluk dönemini, işgal atmosferini ve Galatasaray Lisesine uzanan “zorunlu göç” öyküsünü anlatıyor.

Ben de Trabzon’dan Eskişehir’e zorunlu göçtüm.

1998 yılında. 

Amerika dönüşü.

Doğduğum şehirdeki üniversitede kadro bulamazken, hayatımda ilk kez gittiğim ve bir kişiyi bile tanımadığım şehirde hem de üç kat daha fazla maaşa sadece özgeçmiş ile kadro buldum.

Benim gibi onlarcası da buldu.

Prof.Dr. Engin Ataç gibi ileriyi gören, son derece donanımlı aynı zamanda entelektüel bir akademisyenin rektör olması, Anadolu Üniversitesinin yönünü değiştirdi.

Büyüme dönemine geçiş yaptı.

Şehrin ileri gelenlerinin orta zekalı çocukları yerine ki zeka geriliği olana bile rastladım gerçekten emek vermiş, hedefe odaklanmış bilimcileri topladı şehre.

Her türlü imkanı sağladı.

Türkiye ölçeğine göre de oldukça başarılı oldu ki ayrılan hocalar gittikleri üniversitelerde fark yaratıyor. 

Engin Hoca sonrası gelen Rektörler için söylenecek çok şey var ancak gerek var mı onu bilemiyorum.

Selam vereni, arayanı soranı olmadığına göre gerek yok diyebiliriz.

Prof.Dr Yılmaz Büyükerşen ile Kuruluş Dönemini tamamlayan Anadolu Üniversitesi, Prof.Dr. Engin Ataç ile zirveye çıktı.

Ancak sonrası klasik Türk Hikayesi.

Her dönemin Dalkavukları sayesinde çöken bir kurum.

Direnen kesim her ne kadar büyük çoğunluk olsa da, araya sızanlar ve her devrin adamları çöküş sürecini hızlandırdı. Özellikle Eskişehir’in öz çocukları bu süreçte daha aktif ve istekli davrandı.hem de tenezzül dahi edilmeyecek çapta küçük koltuklar ve avantalar için.

Sonradan ilk iş olarak kapının önüne konulan “yetmez ama evetçileri” de unutmadan yazalım buraya.

Doğduğumuz şehirdeki bizim kadrolara çökenler ise yıllar sonra elastoplastik hareket prensibi gereği sistem dışına itildiler.

Gavur hukukuna göre gömdükleri ve nefesi kuvvetli sandıkları hocaefendileri, pek de bekledikleri gibi çıkmadı.

Şener Şen’in Züğürt Ağasındaki yağmur duası hikayesine benzedi.

Neyse oraları ayrı konu.

27 yıl olmuş.

Göz açıp kapayıncaya kadar geçti.

Çocukluğumum renkeleri ile yakınlaşınca zaman durdu sanki.

Eti bisküvileri, Erden şekerleri, Açıköğretim dersleri ve Zülal Balpınar Hoca, Kırmızı Şimşekler ve geçenlerde rahmetli olan meşhur santraforu Prof.Dr. Fethi Heper.

En ufak bir sorun yaşamadan, görev odaklı bir şekilde sistematik olarak akademik çalışma yaptım.

Diğer Anadolu kentlerinde karşılaşılan Mikro-Milliyetçiliğin yaşanmadığı steril bir araştırma ortamda çalıştım.

Ardından, matematiksel verilere göre uluslararası alanda en ön sıralarda bulunan pozisyon

Amerika’da ki hocalardan alınan yüzlerce atıf.

Dünya’nın ilk sıralarındaki Masaçuset üniversitesinde basılan kitap için referans.

Milyon yuroluk Avrupa Birliği Araştırma Fonları.

Kitaplar, belgeseller ve daha nice özgün çalışmalar.

Ta ki pensilvanyalılar sisteme sızarak, altını üstüne getirip, altyapıyı çökertene kadar.

15 Temmuz sonrası, çoğu kamudan ihraç edilse de eski günlerine dönemedi Anadolu Üniversitesi.

Birçok hocası da ayrılma yolunu seçti.

İstanbul ve Ankara’da küçük konutlar alıp bekar evi kurdular. 

Hızlı tren, bu ayrılma sürecinde katalizör oldu ise de, Eskişehir’e bir vakıf üniversitesi kurulamaması bu göçü hızlandırdı. 

İstanbul ve Ankara’nın bir çok üniversitesinde isimleri geçiyor. 

Kimi bölüm başkanı, kimi dekan, kimi de enstitü müdürü olmuş.

Yakında rektör atananı da görürüz.

Eskişehir’in cömert kaynakları sayesinde edindikleri tecrübeleri, Eskişehir için değil, İstanbul için katma değere dönüştürecekler.

Eskişehir’in kaynakları ile yetişen bir çok akademisyen, artık Der Saadet için ter dökecek.