Dayanışma ve Gelecek…

Eylül başıydı, okullar açılmak üzereyken sosyal medyadan bir mesaj geldi. Sizlerle paylaşmak istedim.

"Merhaba Hocam. 

Ben O.D., Boğaziçi Üniversitesi Türk Dili ve Edebiyatı/ Tarih bölüm öğrencisi, aynı zamanda TÜLOV Vakfı'nın bursiyeriydim. Bu dönem itibariyle okuldan mezun olmuş bulunmaktayım. Size üniversite hayatım boyunca yanımda olduğunuzdan dolayı teşekkür etmek için atıyorum bu maili. Nasıl ifade edeceğimi tam olarak bilemiyorum ancak bana sağladığınız burs, yalnızca maddi bir destek değil; aynı zamanda bana duyduğunuz inancın somut bir göstergesi oldu. İstanbul'a geldiğimde hiç kimseyi tanımayan bir öğrenciydim. Sizinle birlikte bu şehirde birilerinin bana omuz verdiğini bilmek yalnızlık hissini üzerimdem aldı. Yanımda oluşunuz, daha özgüvenli ve kararlı bir şekilde ilerlememi sağladı. Bana olan desteğiniz manevi olarak da yolumu açtı. Şimdi mezun olmuş bir şekilde geriye dönüp baktığımda, desteklerinizin önemini daha da iyi bir şekilde anlayabiliyorum. Umarım ileride ben de öğrencilerin gönlünde böyle güzel duygular açmasını sağlayan birisi olabilirim. İyi ki varsınız.

Saygılarımla,

-O.D." 

Eskiden mektuplar gelir, mektuplar gönderilirdi. Şimdilerde artık elektronik posta (mail) geliyor, gidiyor. Bir de e- imza çıktı. Mürekkebe hasret kaldık. Toplumsal iletişim hem çok kolaylaştı hem de çok yoğunlaştı. İletişim değil derdim. O alan kendi mecrasında hızla ilerliyor. Şimdilerde yapay zeka da çıktı. Daha neler neler göreceğiz bakalım! 

Bu mail beni yıllar öncesine götürdü. 1970 yıllarıydı. Babam Fethiye Göcek Etibank Krom işletmelerinde duvarcı ustası, sigortalı bir işçiydi. Annem ev hanımı. Yani ailenin geliri tek. Üç kardeşiz ve İzmir'de okuyoruz. İki odalı bir evde üç kardeş biz, Çineli köy reçberinin çocukları, üç kardeş diğer odada olmak üzere 6 kişi yaşıyor, yiyor, ders çalışıp okula gidiyoruz. Bir işçi ne kadar yardım edebilir? 

Geçinmek ve geçindirmek için gece gündüz çalışan babam, Etibank Krom İşletmelerinin Muhasebecisi Rahmetli Nuri Altınel'e gider. Yardım ister. Burs konusunu duymamıştır. Yazışmalar görüşmeler sonunda Etibank Genel Müdürlüğü bana burs vermeye karar verir. Tüm ailecek büyük bir mutluluk duymuş, o burs sayesinde kardeşlerimle okullarımızı tamamlamıştık. Ben Ege Üniversitesi Tıp Fakültesini bitirmiş, doktor olmuştum.

Bana yada Babama ön ayak olanlara ve bu devletin o yıllar büyük kuruluşu olan Etibank yöneticilerine minnet duygularımı iletirim. Atatürk Cumhuriyetine, Türkiye Cumhuriyetine borcumuz çok. Çalışmaktan başka seçeneğimiz yok.

Bugün Türkiyeyi Yönetenler ülkeyi ne duruma getirdiler hep birlikte görüyor ve yaşıyoruz. Bırakın mutfak giderlerini sadece ulaşım giderlerini bile karşılamak büyük sorun. Devlet bursu ne yazık ki üç bin TL oldu. Onu da alabilenlere. 

Türkiye Tanıtım Araştırma Demokrasi ve Laik oluşum Vakfı (TÜLOV) olarak gerek deprem döneminde gerek pandemi dönemlerinde yüzbini aşkın gencimize yardımda bulunduk. Ayrıca her yıl başarılı ve zor koşullarda olan öğrencilerimize burs vermeye çakışıyoruz.

CHP Genel Başkanı Sayın Özgür Özel her mitingte (Haziran ayına göre) yoksulluk sınırı 86.000 TL altında geliri olanları sorduğunda yaklaşık mitinge gelenlerin %90'a yakını el kaldırıyor. Bu koşullarda aileler çocuklarını nasıl okutacak? Zorlanmamak elde mi?

Toplumun dayanışma duyarlılığı azaldı. Orta direk silindi. Toplumun üst kesiminin de ülke sorunlarıyla ilgisi yok gibi. Bu ülkeye, geleceğimize borcumuz var. Azda olsa STK aracılığıyla gençlerimize yardımcı olmalıyız, olabiliriz. Bu yıl çok daha zor. Eskiden daha güçlü olan dayanışma duyarlılığımızı yeniden canlandıralım. Biz Tülov olarak, gençlerimize sahip çıkma, burs verme konusunda desteklerinizi bekliyoruz. 

Bu arada güzel bir dayanışma haberiyle yazımı tamamlayayım. TÜLOV burs desteği için 2 Kasım İstanbul Maratonuna katılıyoruz. Şanlıurfa Milletvekili Sayın Mahmut Tanal Vakfımız adına katılacak. Tülov formasını giyecek. Bizde orada olacağız. Desteklerinizi bekleriz.

Bizim herkese ihtiyacımız var. Gençlerimize, geleceğimize sahip çıkalım.