'SADE'ce YAZI

“Gerçekte bir bitiş yoktur. Bu sadece, hikâyeyi durdurduğunuz yerdir.” 

Frank Herbert

“Muhalif kanallar için yeterince muhalif, sivri değilim… 

İktidar yanlısı kanallar için yeterince suskun, biat eden, adaletsizliğin karşısında kör biri değilim… 

Bu işi, kamu yararı gözeterek, olabildiğince yansız, her kesime de saygılı yapmaya çalıştım. Ama kabul edersiniz ki, bizim gibiler için çok da “para” etmiyor bu durum… 

Yani, “Taraf olmazsan, bertaraf olursun” 

1993 yılında radyo yayıncılığı, 2001 itibarıyla 7 yıl NTV, 2,5 yıl FOX TV , 4 yıl CNNTurk haber programı sunuculuğu,  TRT Haber, Haber Global ve Tv8’deki program sunuculuğu kariyerimi, güzel anılar, öğrenilmiş deneyimler ve diliyorum dostluklarla geçirdim… 

Kendi potansiyelime, çalışkanlığıma, disiplinime her daim inandım… Yaptığım hatalar oldu, belki bilip bilmeden kırdıklarım da… 

Hepsine çok teşekkür ediyorum… Haklarını helal etmelerini dilerim… Benimki helali hoş olsun 

Ne yalan söyleyeyim, bütün bu birikimle, yeteneğimle yine üretmek konusunda içim kıpır kıpırdı… 

Hayat sonsuz olasılıklarla dolu… Ve her daim yeni başlangıçlar var… 

Belki de hayatımın altı, üstünden daha iyidir… Nasıl bakarsan öyle belki de… “

30 Mayıs 2023 tarihinde akmış gitmiş bu satırlar içimden. AzIcık sitemli, belki az biraz kırgın… 

Ama inadına umutlu… 

Son dönemlerin moda tabiriyle “Akışa Bırakmak” gerekiyor bazen. 

Ben de öyle yaptım. Akışına bıraktım. Kontrol manyağı bir kadın olarak hiç kolay olmadı. 

İlk yazı yazmaya 2008 yılında başladım. 29’unda, yeni anne olmuş, sudan çıkan balık misali sürekli çırpınan… Çırpınırken bolca sağa sola çarpan… Şifayı yazmakta bulan… 

Kendime şifa olurken, baktım başkaları da derman buluyor yazılarımdan, bu hevesle devam etti serüvenim. 

Üç kitapla da mirasımı oluşturdum. 

Tam da unutmuştum. Akışa kaptırmıştım kendimi Mustafa Büyüksipahi “Hadi zamanı geldi” dedi. 

İlk yazdığım yazıyla bugünkü arasında 15 yıl var. 

Sayısız yol var. 

Bolca düşme ve yeniden başlama var, her seferinde “Bu son artık” dedirten… 

O zamanlar Istanbul’da kariyerini inşa eden, hâlâ korkan, çokça şaşıran çömez bir kızken; şimdi başka bir ülkede biraz daha yaş almış, hâlâ korkan ama bunun da ecele bir faydası olmadığını anlamış, kariyer dediğin şeyin aslında pamuk helva gibi eriyen bir şey olduğunu kavramış bir kadın var. 

Hâlâ şaşırıyor. Ama daha çok utanıyor. Haberleri izlerken, insanları izlerken başkaları için utanmasını yitirmemiş, yüzü kızarabilen. 

Ve tüm bunların ve fazlasının “kariyer”den çok daha önemli olduğunu anlamış. 

Şimdilik her cuma buradan hayatı anlatacağız beraber. Bazen öfkeli, bazen hüzünlü, bazen kahkahalı. Ama umudu elden bırakmadan. 

Düzenli yazmak disiplin işi. Yazma eyleminin bir hafızası var. Kaslarınızın da… O hafızayı kaslarıma yeniden tanımlıyorum. İlk zamanlar biraz ağrı yapıyor. Sonra da bırakamıyorsun! 

Merhaba eski dostum. 

Selam yeni dostlara… 

Her Cuma 12 Punto’da “Hayat” var…