Ahlak vs. siyaset

Bize çok anormal geliyor. Bazı insanlar nasıl ve hangi yüzle siyasette ısrar eder, anlamak güç. Ya da siyasal partiler bu insanları nasıl hala içinde barındırır? Akıl tutulması gibi geliyor. 

Belki de çok naifiz. Belki de böyleleri siyasette en gerekli kişiler. Bir günah mı işlenecek, bunlardan daha iyisi yok. Yeni bir suçun üstü mü örtülecek, en iyisi bunlar. 

Akçeli işler mi var? Hemen birisini belediye başkanı yaparsınız. Suçun ortakları çoğaldıkça suç kayboluverir. Hele bir güzel unvanları varsa… İşte o zaman tadından yenmez. Mesela bir doktorsa, ne güzel! Hemen ilçeden ilin başına oturtuveririz. Ya da siyasi yelpazenin dört bir yanında gezmişse suç ortağı olsa ne çıkar ki? Yine aynı koltukta otursun. Belki o şehirde onu affedenler vardır. Bu sefer her binaya onay vermez belki. Belki acemiliğine gelmiştir. Birilerini yanlışlıkla zengin etmiştir. Bunca rezil iddia var ama mizahını yapıyoruz. Doğru düzgün bir ortamda halkın huzurunda sorulara yanıt verecek durumda değiller. Ya da Allah korusun, bazı “günahkar” gazetecilerin huzuruna çıkıp aklanırlar şimdi bunlar. 

İşin garip yanı bunların kim olduğunu pekâlâ biliyoruz hepimiz. Öyle uzak bir ülkeden, karşı yakadan bahsetmiyorum. Ya da fizandan bahsetmiyoruz. Öyle çok uzak bir ülkeden bahsetmiyorum. Atamızın şahsi meselesiymiş ya bizim de öyle. 

Muhalefete muhalefet etmeyelim. 

İktidar farklı mı? En büyük günahlar eski günahkarların üstüne bırakılıyor. 

Suç çeteleri, mafya falan derken biri gitti. Sanki tek suçlu oymuş gibi. 

Ya da Ankara’yı parsel parsel dağıtanlar şimdilik köşeye çekilmiş duruyor. 

Fakat bazıları hala kullanışlı. Vekillik mi düşürülecek? Hemen atılıyor kavgaya. 

Günahlar arttıkça günahın çekiciliği artıyor. Her cenahta bu böyle. Hepimizin gözleri önünde kirli siyaset, kirli siyasetçiler kazanıyor. Ahlaken, siyaseten çöküyoruz. 

Bu durum bizim cenahta korkunç bir umutsuzluk yaratıyor. Sanki bu durumun panzehiri “ahlak” vurgusu yapan bir siyasetmiş gibi geliyor bazılarımıza. Mücadele için günahsızı arama sevdasına kapılıp ümitsizliğimiz hepten artıyor. Mesele en günahsızı, en ahlaklıyı bulmak değil. Eğer böyle olursa tarihe şanlı bir ahlaki direniş bırakabiliriz ama siyasette kesinlikle kaybederiz. 

İhtiyacımız olan şey, ahlaki çürümeyi arttıran siyasetleri ve siyaset yapma anlayışlarını terk etmek. Yoksa, mehdi aramak değil. Zaten arasak ne olacak? Böyle bir mehdinin 21. yüzyıl Türkiyesi’nde hayatta kalma şansı yok. Hayatta kalsa bile böyle bir ahlak timsalinin yanına yanaşacak cesarette bir kul bulmak ne mümkün!

Siyasi rakibin karşısında konumlanmamak kolay değil. Bu yüzden de türlü ahlaksızlıklar karşısında, ahlaka, erdeme sarılma eğilimi güçleniyor. Dahası, bu eğilim ahlakçı bir siyaset anlayışını da beraberinde getiriyor. Fakat siyaset, sorunları ve çözümlerini önceliklendirme, dost ve düşman kuvvetleri değerlendirme ve siyasal mücadele esnasında hem dostu hem düşmanı dönüştürme zanaatı. Bu sırada, dostu çoğaltıp düşmanı azaltabilirseniz başarı ufukta belirecektir. Bunu yapabilmek içinse önceliklendirmeyi doğru yapmak gerekiyor. 

Önce en “ahlaklı”yı, en “solcu”yu, en “iyi”yi bulmaya çalışmaktansa bizim gibi fanileri ortak sorunlarımızın çözümü için örgütlemeyi öncelemek gerekiyor. Yerel seçimlerde aday belirlemeye kilitlenmiş seçmen ve siyasetçiler kafalarını aday başvurularından biraz kaldırıp hayata bakabilirlerse, hizmet veremeyen, denetim yapamayan, insanları sevk ve idare edemeyen yerel yönetimlerin ne büyük örgütlenme fırsatları sunduğunu görecekler. 

Her yıl Bulgaristan nüfusu kadar insanımızı Batı’ya kaçıracağımıza, şu ülkede Bulgaristan kadar yer kaplayan bölgelerde insanca yaşanır kentleri kurmaya odaklansak doğru bir siyaseti inşa etmeye başlayacağız. 

Uyuşturucunun pençesinde sokakta ölen, öldüren, öldürülen, hayatı kararan gençlerimizi kazanmayı düşünsek bir yerden başlayacağız.