Genç Türkler

Aklımda kurguladığım metni yazıya dökmeden önce 12Punto’ya gönderdiğim önceki yazıların başlıklarını gözden geçirdim. 

“Yargıya güven, Devlet tam da budur, Anayasa ve kavramlar” başlıklı yazılarda bir devletin üzerine inşa edildiği en önemli kavramın adalet, hukuk ve devamlılığı olan kurallar olduğunu dile getirmeye çalışmışım. Yalnızca devlet-hukuk olarak düşünmemiz gerekiyor, bireyler kendi yaşantılarında da adalet duygusunun tatmin edilmesini beklerler.  Ailede, okulda, iş hayatında hatta arkadaşlık ilişkilerinde bile temel beklenti eşit ve/veya adil bir yaklaşımdır. 

Adalet duygusu zedelendiği zaman ortaya çıkan duygu önce öfke oluyor. Adalet sadece hukuki bir kavram düşünülmemeli, zenginliğin paylaşımı, fırsat eşitliği, kendini ifade etme özgürlüğü de bu kapsamda düşünülmelidir.

19 Mart Çarşamba sabaha karşı yakalama işlemleri ile belediye başkanları ve diğer kişiler hakkında tutuklama ve başka tedbirlerle devam eden adli süreç başladı. Artık üzerinde konuşmanın pek faydası olmadığı için yapılan işlemlerin  yasa ve usule uygunluğunu tartışmak istemiyorum. İşlemlerde kanunun lafzına, amacına veya hukuk ilkelerine sadakat yerine siyasi yarar elde edilmek istendiğini düşünüyorum. 

Yaklaşık 10 gündür yaşadığımız olayların, özellikle gençlerin verdikleri büyük tepkisinin ardında yatan ana neden bu adli sürece tepki değil. 

İçinde bulunduğumuz ekonomik ve toplumsal duruma öfke bence protestoların ardında yatan en büyük neden. 

Sokaktaki tepkiyi “İmamoğlu eylemleri” olarak adlandırmak doğru bir tanımla olmaz görüşündeyim. Yaşananları bu şekilde izah etmek iki nedenden olabilir; olan biteni kavrayamamak ya da asıl tepki nedenlerini gizlemeye çalışmak.  

Protesto eylemlerinin ruhunu anlamak için kimlerin sokakta olduğuna ve söylediklerinin ne olduğuna bakmamız gerekiyor. Gençler sokaktalar. Öğrenci/çalışan/işsiz gençler eylem yapıyorlar. Elbet farklı yaş gruplarından yurttaşlar da var, ancak eylemlerin lokomotifi gençler. 

Gençlerin ellerinde bayrağımız, Türk bayrağı var. Bayrakların çoğunda kalpaklı Mustafa Kemal var. Siyasetle ilgilenmedikleri iddia edilen gençlerin ellerinde sadece bayrak ve Atatürk yok. Doğan Avcıoğlu’na yer veren dövizler, İTC önderleri Enver/Talat/Cemal portreleri taşıyorlar. Zafer Partisinin yükselişinin ardında yatan seküler milliyetçi gençler de sokaktalar. Meydanlarda bu sembolleri taşıyanların yanı sıra örgütlü ve disiplinli şekilde yer alan komünistler var. Kitleyi tamamen CHP’li olarak görmek son derece hatalı. Dip dalgasının ne olduğunu anlamak isteyen için veri olarak dikkate almak faydalı olacaktır.

Hayat pahalılığının, işsizliğin ve belki en önemlisi gelecek kaygısı ve umutsuğun yarattığı öfke patlaması yaşandığını söylemek yersiz olmayacaktır. Asgari ücretin ortalama ücret olduğu, sağlıklı beslenme ve barınmanın bile zorlaştığı günlerde bir patlama yaşanmasını son derece doğal görmek lazım.

Sistemin tıkandığını düşünenler geleceği inşa etmek için geçmişte yaşanan ilerici hareketlere ve önderlere yönelirler. “Güzel eski günler” olarak gördükleri dönemleri anarlar. 

Sokakta iyi ki yoklar dediğim, her haklı eylemi baltalayan etnik milliyetçi-ayrılıkçı gruplar eylemlere katılmıyorlar. Grev kırıcı gibi davranan, toplumun büyük kesimlerinde haklı eylemlerin meşruiyetini sorgulatanlar bugün başka bir yerde at pazarlığı masasındalar. İttifak yaptıklarının sağlıkları için karşılıklı iyi temenniler sunmakla meşguller.

Eylemlerle ilgili dikkatimi çeken bir diğer konu katılımcılar arasında herhangi bir kavga yaşanmamış olması. 2007 yılındaki Cumhuriyet Mitingleri de benzer şekilde yaşanmıştı. Toplanan milyonlarca insan en ufak bir taşkınlık, kavga olmadan eylem gerçekleştirmişlerdi. Ülke için dertlenen, protesto eden bu insanlar geleceği inşa etmek için elimizdeki insan kaynağının niteliği ve niceliği için ümit verici.

2013 Gezi olaylarında nasıl ki mesele ağaç ve park değildi, bugün de benzer şekilde belediye başkanları değil. Toplumun öfkesi su gibidir, taşacağı zaman yolunu buluyor. 

Şeker Bayramı kutlu olsun.