Bağımlılıkla mücadele: Ciddi miyiz?

Yeşilay'ın Türkiye Bağımlılıkla Mücadele Eylem Planı çerçevesinde hazırlanan görsellerle karşılaştım. Yeşilay buyuruyor: ''Bağımlılık yapan başlıca maddeler: uyuşturucular, sigara, e-sigara ve nargile, alkollü içecekler, uyarıcı ve hayal gördüren maddeler, reçete ile alınması gerektiği halde doktor kontrolü dışında kullanılan ilaçlar, bazı yapıştırıcılar, tiner ve çakmak gazı gibi uçucu maddeler.''

Tanımlamada sorun olduğu muhakkak. Ama gerçek hayatta ''başlıca bağımlılık yapan bir madde'' es geçilmiş: Şeker. Şeker yoğunluğu yüksek, özel ambalajlanmış ve gençlere, çocuklara, gebelere rahatlıkla satılan maddeler göz ardı edilmiş. 

Aynı görselde bağımlılık şöyle tanımlanıyor: ''Madde bağımlılığı; vücudun işlevlerini olumsuz yönde etkileyen maddelerin kullanılması, bundan dolayı zarar görüldüğü halde, bu maddelerin kullanımının bırakılamamasıdır. Bağımlı, madde kullanımına ara verdiğinde yoksunluk belirtileri yaşar. Zamanla madde kullanım sıklığı ve dozunu artırır.''

Şeker bağımlılığının bu tanıma uymadığını kim söyleyebilir. Üstelik şeker kullanımı ve metabolik sendrom sonucu sağlık sistemi üzerindeki doğrudan ve dolaylı yükü düşündüğümüzde şeker bağımlılığının dikkatle ele alınması ve mücadele edilmesi gereken bir bağımlılık değil mi? Yüksek şeker yoğunluklu yiyeceklerin hemen tüm risk gruplarınca kolaylıkla ulaşılabilir olduğu ve bundan mali yarar sağlayanların olduğu açık değil mi? Hıfzısıhha kanunumuz yok mu? Bu kanun devlete, idareye görev yüklemiyor mu? Bu maddelerin tüketiminin önünde hiçbir engel olmaması, sağlıklı gıda üreticileri ve tüketiciler aleyhine haksız rekabetin doğmasına yol açmıyor mu? İktidarıyla, muhalefetiyle, sivil toplumuyla ve yetkilileriyle... bütün bir ülke niye bu konuda duyarsız? 

Genç nesillerin, metabolik sendromdan muzdarip milyonların hayatı, sağlığı değersiz mi? Tüm bombalar gökten inmez tepemize... Bazıları ambalajlarla yedirilir halkımıza!

Yeşilay tarafından hazırlanan görseli dikkatinize sunuyorum. 

Afiyet olsun!