Foolish Game

Yıl 1994.

Yüksek lisans eğitimi için Amerika hayalleri başlıyor.

Başvurular, pasaportlar, vizeler, uçak biletleri.

O zamanlar yurtdışına çıkmak isteyen, 100 dolar vermek zorunda.

Öğrenciler ve işçiler hariç.

Öğrenci vizem olmasına rağmen benden de zorla aldılar 100 doları.

Ne dediysek olmadı.

Milli Eğitim Müdürlüğü'nden bir mühür eksik alınmış.

Ağladık, yalvardık, yakardık, bana mısın demedi müesses nizamın memurları.

O zamanki 100 dolar, şimdinin dört bin lirası değil, en az on bin lirası.

Öyle büyük bir meblağ, gariban bir öğrenci için.

Neyse, yüksek lisans öncesi gittiğim dil okulu çok güzeldi.

Rutgers Üniversitesi.

Hala meşhur bir okul.

Kantininde gezerken, kredi kartı başvuru standına denk geldim.

Başvuru yapanlara tişört, kaset gibi bir takım eşantiyonlar veriyorlar.

Daha önceki başvurulardan bolca tişört aldığımda , bu sefer kaset alayım dedim.

Cranberry isimli grubun kasetiymiş.

Jewel adlı sesi süper bir kız.

Utah’lı kovboy kızını, hala dinliyorum.

Arabesk Türkiye'sinin müzikleri baydığı için hoşuma gitmişti.

“Foolish game” şarkısını söylüyor.

İlk kez orda duydum “foolish” kelimesini.

Pek kullanılmaz günlük hayatta.

Genelde “Stupid” kelimesi kullanılır.

Ardından, ara ara duysam da 2019 rahip Branson olayına kadar pek denk gelmedim.

Trump’ın aptalca mektubu, “foolish” kelimesini tekrar hatırlattı bana.

Mektuba cevap verilemedi.

Neden verilemediğini dün gece daha iyi anladım.

1980 doğumlu Hegseth bebesi:

Tahran, Amerika'nın ortasından, MISSOURI'den kalkan uçakların bir gecede, hiç fark edilmeden, en hassas 3 tesisinin üzerinden uçtu. İran’ın Nükleer kapasitelerini yok etmeyi başardık ve o bombardıman uçaklarındaki çocuklarımız şu anda evlerine dönüyorlar."

"Bunun geleceğe bakışları üzerinde açık bir psikolojik etkisi olacağına inanıyoruz" diyor.

20 bin kilometreden kalkan uçaklar, koca bir ülkenin tesislerini vurup, güvenlice geri dönebiliyor.

Ben ise, Eskişehir’den tren bileti bulup, 300 kilometre mesafedeki İstanbul’a gidemiyorum.