Kul razı gelse, Cenabı Allah razı gelmiyor

Terör tüm milletlerin baş belası.

Toplumsal huzuru bozmak ve korku iklimini sürekli kılmak için özellikle rakip ülkelerin kullandığı etkili ama bir o kadar alçak bir aparat.

11 Eylül'de sivil uçaklar Newyork Dünya Ticaret Merkezine ve diğer sivil hedeflere kilitlendiğinde, ben de kulenin dibinde kahvemi yudumlayıp, 82. katta bulunan belediye ihale ofisine teklif dosyası bırakmak için için vakit geçiriyordum.

Allah korumuş da uçak erkenden teröre başlamış, ben ise henüz içeri girmemişim.

Diğer ülkelerde de benzer olaylar oldu.

İŞİD in yaptığı bombalamalar ve yüzlerce sivil kayıp.

Hoş asker olunca da sanki kayıp sayılmıyormuş gibi bir hava da yok değil ki o başka bir konu.

PKK da özellikle bizim kuşağın çanına ot tıkamıştır.

Her sabah, hatta bayram sabahı bile verilen karakol baskın haberleri.

Her aileden bir kayıp yoksa da her mahalleden bir şehit kesin vardır.

Çok acımasız bir örgüttü PKK.

Kürtlere özgürlük der, kürtleri öldürürdü.

Sivillere de en acımasız katliamları yapmaktan imtina etmezdi.

Öğretmen ve doktorları özellikle katlederdi ki bölge hizmetten mahrum kalsın.

Çoluk çocuk, yaşlı genç demez, hamileleri bile öldürmekten imtana etmezdi. 

Neyseki Türk ordusu hakkından geldi.

Çok şehit vermesine rağmen, asla yılmadı, tek tek avladı eşkiyayı.

İblisin başını da taa Kenya’da paketleyip, İmralı’ya tıktı.

Millet bi rahat nefes aldı.

Şimdi dışarı çıkacakmış.

Evlenip çoluk sahibi olup, kavgasını nesli üzerinden devam ettirecekmiş.

Kendisi başaramadı belki mahdumları başarırmış.

Vatandaşın eli kolu bağlı olduğu için razı olmasa da sesi çıkmıyor.

Anlaşılan, Cenabı Allah da razı değil ki Türk’ün bileğinin bükülmesine bir vesileyle izin vermiyor.