Post Emeklilik sendromu

Emeklilik Türkler için çok kutsal bir pozisyondur.

Emlak vergisi ödemezler.

Otobüse bedava binerler.

Trene bile indirimli binerler.

Trafik polisine, memur bey ben emekliyim diye cezadan yırtmaya çalışırlar.

Kent lokantaları ve çay ocakları da emeklilere hizmet eder.

Domates, patlıcan ve biber için bile pazar desteği alırlar.

Yıllarca çalışmış, emek olmuş ve epeyce de tecrübe sahibi olmuş bu zihinler, nasıl olur da düşük profilli dilenci gibi yaşar.

Sebebi açık.

Sistem bu insanları, hayatlarının son dönemini yaşayan canlılara benzetip, sürekli depresifizim pompalayan yaratıklara çevirmiş.

Tıpkı eski demir perde ülkelerindeki emekliler gibi.

Ancak ne kıta Avrupasında ne de Amerika’da böyle bir emekli grubu yok.

Ne pazar desteği ne de indirimli bilet peşindeler.

Sosyal projeler ile emeklileri hem zinde tutuyorlar hem de emeklilik sonrası hala sistemde değer üretmelerinin önünü açıyorlar.

Bir örnek ile konuyu bağlayayım.

Avrupanın bir bölgesinde, bir kampüs kurmuşlar.

Emekliler, gelir seviyesi düşük veya yetim ya da öksüz gibi dezavantajlı çocukları hem eğitiyorlar hem de besliyorlar.

Mentörlük yapıyorlar. 

Rol model oluyorlar.

Yol gösteriyorlar.

Altmış beş yaşında emekli olmuş tecrübeli insanları hem zihnen hem ruhen hem de bedenen sistem içinde tutup, yatırım maliyetlerini sıfıra indiriyorlar.

Diğer bir değişle, bir doktor yetiştirmek için kamunun harcadığı bedeli, sadece emekliliğe kadar olan aktif çalışma sürecine değil yaşam boyu sürece tahvil ediyorlar.

İnsan yetiştirme maliyetlerini sıfıra düşürerek, rakip ülkelere göre iktisadi avantaj da sağlıyorlar. 

Kaynaklarını diğer üretim alanlarına kaydırıyor ve zenginliklerine zenginlik katıyorlar. 

Böylece, rekabette avantaj sağlıyor, ülke refahını arttırıyor ve de insanların emeklilik sonrası ‘ben ne yapıcam” veya “nasıl vakit geçiricem” gibi endişelerini ortadan kaldırıyor.

Ömür ve yaşam kalitesinin artması da cabası.