Şimşek’e Uzanan Eller Kırılsın

Başlığa bakınca şaşırmayın. 

Ne methiye ne de övgü var.

Durum tespiti yapmaya çalışacağım.

Vatandaşın çıkış yollarını tıkayan, evine neredeyse ekmek alamaz duruma düşüren, 

Kırmızı eti artık rüyasında görüp, hormonlu beyaz et yemekten anatomisi değişen, 

Onu da bulursa.

Esnafı doğduğuna pişman eden Şimşek, şirinlerin ebedi düşman Gargamel misali büyücülüğe devam ediyor.

Vatandaşın hayrına ne varsa, mutlu olmasına vesile olan ne ise, anında önüne bir set çekiyor.

Ne araba aldırıyor, ne de cep telefonu almasına müsaade ediyor.

Maho ağanın marabasına ettiği zulmü aratıyor.

Vurdukça vuruyor vergiyi.

Bizim kuşak neyse ki, ev-araba gibi temel ihtiyaçlarını düşük faizlerin sayesinde karşıladı.

Çılgın fiyatlara ulaşmış kira problemi yaşamıyor.

Ama gençler öyle mi?

Tamamen umudunu kesti.

Kapağı yurtdışına atmak istiyor.

Vize alabilirse o da.

Mühendis-doktor olmuş, Avrupa’da uber yapmak ya da garson olmak için pasaporta bir servet ödüyor.

Ev araba almayı geçtik, otuz metrekare evi kiralamak bile hayalin ötesinde artık.

Karnını doyurduysa mutlu oluyor.

Sosyal medyada ömrünü tüketiyor.

Okudukları üniversitenin diploması bir kağıt parçasına döndü.

Ancak tezgahtar ya da kasiyerlik için işe yarıyor.

Dövizi düşük tutuyor.

Döviz düşük olunca, ucuz Yunan adasına gitmek isteyen orta sınıf Türklerin önüne “yurtdışı çıkış harcı” koyuyor.

Uzakdoğudan ucuz elektrikli araç geliyor, 3 kat gümrük vergisi koyuyor.

Elektrikli araçlar ile ucuza depoyu doldurmasınlar diye, elektriğe tarihte görülmemiş oranda zam yapıyor.

Garibanın, atadan kalma kira aldığı hurda evin vergisi toplamak için hafiyelik yapıyor.

Kredi musluklarını kapattıkça kapatıyor.

Tüm motorları susturmaya çalışıyor.

Kemerde delik kalmayınca, boğazımıza yapıştı ve sıktıkça sıkıyor.

Ha, bu arada iyi şeyler de olmuyor değil.

Evi olmayan öğretmen kuzenim, inşaat işlerinden anladığım için aradı.

Ev almak istiyormuş. 

Du bakali ne yapabiliriz dedim.

Birkaç müteahhit ahbabımı aradım.

Güzel bir ev buldum, çok güzel bir semtte.

Üç milyon dedi.

İki buçuk a ver elini dedim.

Hocam kurtarmaz dedi ve zart zurt etti.

Öbür gün, “gel hocam al” dediyse de artık çok geçti.

Başka bir müteahhit arkadaşımı aramıştım sonrasında.

6 ay önce üç buçuk milyona satmadığı evi, üç milyona anlaşmıştım.

Kuzenim, evi olmadığı için epeyce konut kredisi de kullandı.

Bedavaya ev aldı yani.

Bu arada, yakın bir arkadaşım aradı.

Bir yıl önce beş milyona alamadığı evi, iki buçuk milyon peşin, ayda 50 bin lira taksitle aldığı söyledi.

Buna benzer haberler çoğaldı.

Bize de “Şimşek’e uzanan eller kırılsın” demek düştü.