Küle dönen hayatlar...

Salı gününden beri tadımız tuzumuz yok. Aslında ülkece uzun süredir tadımız yok. Kısa sürede arka arkaya o kadar kötü olaylar yaşadık ki… 6 Şubat depremlerinin izleri tam silinmemişken; orman yangınlarıyla, sel felaketleriyle; toplumsal şiddet olaylarıyla, iş kazalarıyla, trafik kazalarıyla; intihar vakalarıyla, sokak hayvanlarının saldırılarıyla; kadın ve çocuk cinayetleriyle; yeni doğan çetesi denen katil sürüsünün yaptıklarıyla defalarca kez öldük ve öldürüldük. 

Her acı olayın ardından lanet ettik; ahladık vahladık; üzüldük, ağladık; bazen yas ilan ettik ancak değişen pek bir şey olmadı. Tüm acılar birkaç gün konuşuldu ve sonra unutuldu. Ateş düştüğü yeri yaktı geriye gözyaşı kaldı…

Salı gününden beri ise gözümüz kulağımız Bolu Kartalkaya’da. Gelen haberler ne yazık ki kötü! Kayıp sayısı çok yüksek; yaralıların durumu ağır; yangından kurtulmayı başarabilenler olayın şoku altında; yakınlarını kaybeden insanlar çaresiz ve ne yapacaklarını bilmez bir hâlde yakınlarının cansız bedenini teşhis etmeye çalışıyorlar…

Aslında birkaç gündür sadece sayılardan ibaretmiş gibi “… sayıda ölü; … sayıda yaralı var” ifadeleriyle nitelenen her bir insanın bizim bilmediğimiz ayrı ayrı hayat hikâyeleri var. Her birinin kısa bir süre öncesine kadar hayalleri, umutları, beklentileri, sevinçleri vardı. Birlikte tatil keyfi yapmak isteyen aileler, bir dönem boyunca çalışıp çabalayıp, kayak yapmak isteyen öğrenciler, öğretmenler, akademisyenler; kışın tadını çıkarmak isteyen yazarlar; kar yağışını birlikte izlemek isteyen romantik çiftler; işinin başında olan emekçiler ve daha bilmediğimiz nice hikâyeler…

Kısa ya da uzun, acı veya tatlı her biri ayrı hayat hikâyelerine sahip bu insanlarımızın yaşama öyküleri ne yazık ki ortak ve çok üzücü bir sonla bitti. Küçük bir kıvılcım, ihmaller zinciri ve tedbirsizlik pırıl pırıl insanlarımızı canlarından etti. Şimdi kayıplarımızın ardından ne söylesek boş; ne yapsak faydasız! 

Bizler artık başkalarının ihmalleri ve tedbirsizlikleri yüzünden ölmekten, sakat kalmaktan ya da fiziksel ve psikolojik olarak yaralanmaktan çok ama çok bunaldık. Cezasız kalan suçlar, eyleme dönüşmeyen vaatler, sonuç alınamayan davalar her birimizi fazlasıyla yordu. Hayatta kalanlar olarak güvende değiliz, huzurlu değiliz ve her an ayrı bir travma ile güne başlıyoruz. 

Örneğin artık kumpir yerken bile zehirlenip ölme ihtimalini; sokakta yürürken durduk yere gözümüze yumruk yeme olsaılığnı hesaplamamız ya da tatile çıkarken gideceğimiz otelin yangın, deprem, sel vb. afet durumlarında ne tip tedbirler aldığını ya da tedbir alıp almadığını bizzat kontrol etmemiz gerekiyor.

Kim sorarsa yaşıyoruz, evet yaşıyoruz ama nasıl yaşıyoruz? Nefes almayı yaşamak sanarak, trafikte ömür tükettikten sonra bugün de sağ salim eve geldim diyerek, dünyanın en kalitesiz gıda ürünlerini fahiş fiyatlarla tüketip hasta olarak, attığımız adımın dahi hesabını yapıp ekonomik sıkıntılarla boğuşarak, çocuklarımızın ve gençlerimizin umutlarını ve hayallerini çalarak çok güzel yaşıyoruz. Orhan Veli’nin dediği gibi “Bedava yaşıyoruz, bedava!” hatta o kadar bedava ki en ucuz şey hayatımız!