Cumhuriyet'in 100. yılı

Güzelim memlekette devrimin, özgürlüğün, eşitliğin ve çağdaşlığın 100. yaşına geldik.

Benim de meslekte 30. yılıma…

Demek ki ben gazeteciliğe başladığımda, memleket 70 yaşındaydı, krizlerden, darbelerden çıkmış, yara bere içinde ve Susurluk Çeteleri karanlığına düşmüş bir haldeydi…

İnsanlar sokaklarda “bir dakika aydınlık… “ için eylemleri yapıyor, ekranlarda ana haber bültenlerinde, Siyaset Meydanı’nda sabahlara kadar bu ‘kara para ve çete’ düzeni konuşuluyor, haber dergileri her hafta yeni bir dosyayı manşetine taşıyordu.

Ben işte bu umudun rüzgârıyla mesleğe girdim, ATV Haber’de muhabir olarak işe başladım.

Sandım ki halkın talepleri ve iradesi siyaseti de bu karanlığı da temizler.

Cesur gazeteciler yazdıkça, konuştukça bu düzen değişir…

Yanılmışım.

Bak 30 yıl geçti üzerinden, bugün hâlâ Susurluk’un aktörlerini konuşuyoruz, üstelik karanlık o yıllardakinden bile daha derin… Güzelim memleket çetelerle, mafya hesaplaşmalarıyla, uyuşturucu ile anılır oldu.

Yetmedi üstüne bir de sosyal medya çöplüğünün trolleri, yalanları ve günde bilmem kaç milyon harcamakla övünen kıymeti kendinden menkul “influencer”ları eklendi !

Cumhuriyet’in 100. yılında siyaset sorun çözmüyor, tam tersine sürekli kendi krizini yaratıyor.

Muhalefet hiç olmadığı kadar darmadağın, işlevsiz, umut da heyecan da vermiyor.

Eğitim ve akademi vasatın da vasatı seviyesine düşmüş durumda.

Medyayı, ifade özgürlüğünü hiç söylemiyorum bile, tüm listelerde sonuncuyuz.

Neşemizi öyle bir yitirdik ki, ara ki bulasın !

Hayalini kurduğum 100. yaş asla bu değildi…

Yine de yenilmiş değil, yarım kalmış hissediyorum kendimi, hepimiz kadar.

Kimsenin kendi gibi olamadığı, seçtiği değil ‘başına gelen’ hayatları yaşadığı bu ülkede, gün gelir tamamlanır mıyız acaba ?

Gazetecilik hayatımda da benzer deneyimi yaşadım, başladım, yarım kaldı, sonra yeni bir başlangıç, yine bitti…

Ama vazgeçmiyoruz, denemeye devam ediyoruz.

Sıradan kahramanların yaktığı bir kıvılcımla birden her şeyin değişivermesi gibi…

Çalışıyoruz.