Suriye, Müslümanlar ve emperyalizm

Hep birlikte şahit olduk, Gazze’de büyük bir katliama imza atan Netanyahu’nun Suriye’deki yönetimin gitmesine sevindiğini. Öyle bir sevinçti ki bu, “tarihi bir gün” olarak nitelendirdi yeni Suriye’yi. Dahası “biz yarattık bu sonu” dedi. Akabinde de Suriye’de bir savaş olmamasına rağmen, İsrail’in gerçekleştirdiği hava saldırılarına tanık olduk. Ülkenin askeri altyapısını adeta çökertmek istedi İsrail ve Golan tepelerini ele geçirdi. Ve nihai olarak Suriye topraklarında İsrail bayrağı da gördük.

Bütün bunlar yaşanırken Colani tek söz etmedi, benzer biçimde Suriye’de yaşananları Devrim olarak nitelendirenler Netanyahu’yu görmedi. Gazze’de ölen Müslümanlar dahi bu süreçte yok sayıldı. Haber bültenleri sustu, yorumcular sustu ve en önemlisi siyasal İslamcı olarak adlandırabileceğimiz kesim sustu. Ortada örtük bir anlaşma varmışçasına, İsrail ile birlikte sevinme yolunu tuttular. Vakit, tarihi bir zamana daha şahit oluyordu, not aldık.

Şahitliğimiz sadece bununla da sınırlı değildi. Netanyahu’nun en büyük destekçisi ABD’de bu sürece sevinenler arasındaydı. O kadar ki meşhur kanalları CNN’i bile Suriye’ye gönderdiler. Sözüm ona Suriye’deki “zulümleri” kayıt altına alacaktı, zalimliği ile nam salmış bir ülkenin kanalı. Oysa CNN kadrajı kendi ülkesine çevirse, zulmün  tarihini seri halde anlatabilecek malzeme bulabilirdi. Vietnam’dan, Irak’a, Libya’dan, Suriye’ye kadar biz o kanlı ellerin izini ABD’de bulmuştuk çünkü. Ötesi de var elbet, netice olarak “ABD demek, nükleer, kitlesel silah demek” anlamına geliyordu. Tek başına dünya için tehdit içeren bir ülkeden bahsediyoruz. Bütün bunlara rağmen CNN Suriye’ye geldi ve Müslümanlar o mikrofonlara konuştu. Kan kokan o mikrofonlara, güya zulmü anlattılar. O anları izleyen “devrim destekçileri de” bu sahnelerde bir beis görmediler. Dünya böyle dönüyor işte; şuurunu yitirmiş, ilkesini, rotasını şaşırmış gibi. Anlamak güç, izahı zor, katlanılması da acı verici.

İzahı sor deyince aklıma geldi. Maalesef tarih sayfaları Müslümanlar açısından da böyle örneklerle dolu. Bu yanıyla adı konulmamış bir yazgı ile karşı karşıyayız sanki. Şöyle ki, İslam Peygamberinin torunlarını katlederken de, birileri “Müslüman” olarak seviniyor, birileri de işlediği cinayetten ödül almak için bir an önce Yezid’in yanına gitmek istiyordu. Ödül’ün karşılığı Hüseyin’in kesilen başıydı… Böyle yazıyordu tarih sayfaları. Ve yine birileri o günlerde Hüseyin’i öldürmenin neden caiz olduğunu anlatma telaşındaydı. “Devlete itaat etmek gerekirdi” “Halifeye isyan etmek doğru değildi” “Ümmetin birliği mühimdi.” Ortada bir ümmet bir devlet  kalmış gibi. Yezid, saltanat zihniyetinin yeni kralı değilmiş gibi konuşup duruyorlardı. Tabi unutmamak lazım eski Kral Muaviye döneminden miras kalmıştı bu zihniyet. 

O günlerde de birileri Sıffın’da Müslümanlık adına kral Muaviye’yi yaratmak istemediler mi? Onun için Kur’an sayfalarını mızrakların ucuna takmadılar mı? O Sıffın ki, başta sahabiler olmak üzere binlerce Müslümanın kanı orada dökülmüştü. Orada parçalanmıştı ümmet, orada yitirilmişti hak hukuk. En sonunda hakem heyeti bile kurdurdular; sonuçları hepimizin malumu.

Suriye’ye geri dönersek, Avrupa ve ABD başta olmak üzere bütün emperyalist ülkeler, yeni yönetimi neşe içinde karşıladılar. İngiltere mesela birden bire insanlığı hatırlayıp, Suriye’ye 50 milyon sterlin göndereceğini söyledi. Fotoğrafın bütününe baktığımızda yalnızca siyasal İslamcılar değil, emperyalistler de sevinç içerisindeydi. O vakit yaşanan zaferin failleri ortadaydı.

Yönetimler gelir gider, herkes kendince muhalif gördüğüne karşı mücadele eder, tavır alır ve siyasal bir pratik sergiler elbet. Fakat burada mühim olan sahiplenilen ilkeler, değerler ve hakikat sınavıdır. Bunlar kaybedildiği zaman hangi “zaferin” hangi “galibiyetin” anlamı kalabilir? Dünya tarihi bu soruya verilen hazin cevaplarla dolu; “emperyalistlerin kazandığı zafer halkların mağlubiyetidir” der tarih. Duymamak için ya kör cahil, ya da bağnaz, ideolojik saplantılı bir halde olmak gerek. Ötesi yok.

Bütün bu gerçeklikleri dile getirdiğimizde karşımıza bir “mezhep” silahı çıkartılıyor. Oysa tamamen olgulardan bahsettiğimiz ve emperyalizm gerçekliğini işaret ettiğimiz gün gibi ortada. Gün yüzünde olanlara cevap veremeyince, kendi karanlıklarına çekmek istiyorlar insanı. Ve bu karanlığın içerisinde “Muaviye’yi sevmeyen Müslüman olmaz” sözleri karşılıyor sizleri. Bir iletim sonrasında şöyle bir yanıt yazan dahi oldu: “Allah’ım Hz.Muaviye ve oğlu Hz.Yezid’e rahmet etsin, kabirlerini pir nur etsin inşallah” İşte böyle bir süreçten geçiyoruz...

Elbette medya ve siyaset eliyle yürütülen bu manipülasyona ve kimi kirli propagandalara boyun eğip, emperyalistlerle aynı safta zafer çığlıkları atmayacağız. O karanlığa kenar süsü olmayacağız. Suriye dahil bütün ülkelerde eşit, onurlu, demokratik, laik, katılımcı demokrasiyi savunacağız ve fakat bunun emperyalist bir zihniyetle inşa edilmeyeceğini de haykıracağız. Bu tarihsel sorumluluğumuz olduğu kadar aynı zamanda insani, ahlaki olarak da yükümlülüğümüz. Kayda geçsin.