Giderek kabalaşıyoruz

DİNLE…

Giderek kabalaşıyoruz.

Daha talepkar, daha arsız, daha doyumsuz, öfkeli, haklı ama yalnızız insanoğlu!

Neden böyleyiz?

Yaşamak bir sanattır. Yaşama sanatını beceremiyorsan yaşama insanoğlu!

Bir çocuğun başını okşayamayacak, bir hayvanın karnını doyurmaya can atamayacaksan taşıma o kalbi, sök at!

Başladığın işi bitirmeye niyet etmediysen hiç başlama. Sana bel bağlayanın umuduyla oynama. Birilerinin uyanan umudunu öldürmek için kolunu hiç sıvama.

Senden şanssıza, güçsüze büyüklenme. Hele biraz küçül büyüdükçe!

Kır kendini, dök biraz…Koskoca evrende ne küçük bir detaysın, şunu idrak et.

Balıktan, yengeçten, gökte süzülen şahinden, topraktaki karıncadan büyük değil taşıdığın canın, daha kıymetli değil. Senden küçük sandığına bir hakkını öde.

Bir şey anlatmaya çalışıyorum sana, beni bir dinle.

Bu ne gurur, ne kibir, ne mağruriyet sendeki insanoğlu?

Hakkıyla bakmadan kâinata, mağrurlanma, böbürlenme.

Kendini o kadar büyük görüyorsun ki atanın, ceddinin öğütlerini tutmaz oldun.

Keser gibi olma, hep bana hep bana

Rende gibi olma, hep sana hep sana

Testere gibi ol, bir sana bir bana

Bir şey anlatmaya çalışıyorum sana, beni bir dinle.

Koskoca bir evren diyorum, uçsuz bucaksız gezegen, ağaçlar, sular, okyanuslar, dereler, yıldızlar, hayvanlar, iyiler, kötüler. Çok kalabalık. O kalabalığın içinde kimsin sen?

Sen yaradılana kıymet vermez oldun. Kimse senden kıymetli değil sandın, sözlerine vurdun, inceldiğin yerden koptun, uçurtma gibi savruldun ama farkında değilsin.

Bir kalbi ısıtamayacaksan hiç konuşma insanoğlu! Hatır için çiğ tavuk ye demiyorum ama gözet o hatrı. Kırma gözünün içine bakanı. Onun kırılmaya niyeti vardır belki bilinmez ama sen olma kırılma sebebi, vicdanını ağır yükler altında ezme.

Karşındakinin ipini hemen çekmeye bu kadar hevesli olma. Hele bir kendi mezarını kaz, selanı duy bakalım kolay mı o işler o kadar?

Laf yetiştiricem, son sözü ben söyliycem diye koşarken düşme, toz çamur debelenme. Önce bak bakalım konuşanın gözlerine, bir can kulağıyla dinle. Kim bilir ne feryadı var gönlünde…

Onun yarasının kabuğuyla oynayacağına kendi etini dağla bakalım kolay mı öyle?

Kendi kanına doyamayan çöl develeri gibi, seni övenin peşine düşeceğine, seni eleştirenlere aç kulağını.

Bildiğin yerden gelen sorulara iştahlı, kabara kabara yanıt vereceğine, unuttuğun acılarını yokla bakalım, bilmediğin yerden geldiğinde ne yapacaksın, onu görmeye çalış.

Kolay olanı seçme hemen, dolan o yollarda, gir girdaplara, kaybol labirentlerinde.

Kanma sahte alkışlara, ıslıklara, benzerin benzeri pohpohlamasına, hemen aldanma.

Okumayı, dinlemeyi bilmeyene, eksiği çok olan kişiye söyleyeceğin söz için ayaklarına paspas olurlar, seni yanıltırlar, kendini alim sandırırlar. Ne anlasınlar daha iyisini bilmeyenler sıradan olanın kısırlığını?

Arkadan bıçaklanmayı beklemeden akıt kendi kanını.

Emeğine saygı duymayanı bırak, kalsın yaşadığı çamurda.

Utan onun adına ki kendi adına utanacak hataları yapma.

Unuttuğun, tutmadığın öğütleri çocuğuna nasıl vereceksin, onu nasıl yetiştireceksin.

Kanın soğudu insanoğlu! Kalbin buz tuttu. Kendinden başka bir şey sevemez oldun.

Hatırlamak için geç değil. Kalplerimiz birbirinin üzerine gelince hatırlar kendiliğinden ne sıcak attığını.

Bunun için sarılmak lazım. Kucaklaşmak hatırlatır sana insanlığını, usul usul, dalga dalga.

Yeni yıllarını bunları hatırlayarak karşıla.

Kalabalık bayram sofralarını hatırladıkça o yalnızlığı aramayacaksın.

Vermenin iyileştirici gücünü görünce bu kadar talepkâr olmaktan kaçacaksın.

Karşındakini anladıkça hep haklı olmak istemeyeceksin.

Böyle böyle öfkeni dövecek, arsızlığını terk edeceksin.