Bayram geldi, mutluluk gözaltında!

Yine bir bayram geliyor.

Masanın bir ucunda tencere kaynıyor, diğer ucunda elektrik faturası.

WhatsApp gruplarında “Bayramınız mübarek olsun” mesajları dönüyor; ama kiminin içi boş, kiminin eli cebinde zaten boş.

Vatandaşın alım gücü her geçen gün eriyor. Temel gıda maddelerinden barınma maliyetlerine, ulaşımdan enerjiye kadar her alanda fiyatlar katlanarak artıyor.

TÜİK’e göre, bu yıl kendini mutlu hissedenlerin oranı %49,6’ya düşmüş. 

Türkiye resmen mutsuz.

Sokakta yüksek sesle dert yanmak bile  riskli!

Çünkü bu ülkede artık sadece mutsuz olmak değil, yüksek sesle mutsuz olduğunu söylemek de suç gibi.

Seçilmiş belediye başkanları görevden alınıyor, dalga dalga opersayonlarla hapse atılıyor, halkın iradesi keyfi gerekçelerle çöpe atılıyor.

İtiraz edenler her an cezaevi kıskacında. 

Geride kalanlar mı? Onlar da “başımıza bir şey gelmesin” diye suskunluğunu korumakta!

Hayat pahalılığı halkın en büyük derdi olmuş.

Market poşetleri hafiflemiş, sofralar sadeleşmiş, bayramlık kıyafet vitrinlerde kalmış.

O eski “Zamlar bayramdan sonra gelecek” sözü bile artık samimi değil; zamlar zaten hep burada.

Yine de, bütün bu tabloya rağmen hâlâ bayramlaşıyoruz.

Belki alışkanlıktan, belki inattan.

Belki de biz bu topraklarda mutsuzluğu bile ortak yaşayıp, gene de “İyi bayramlar” diyebilecek kadar inatçıyız.

Kardeşi tutuklu, oğlu işsiz, eşi baskı altında olanlar bile hâlâ el öpüyor, ikramda bulunuyor.

Bu büyük bir direniştir.

Birbirimize selam vermek bile artık politik bir eylem neredeyse.

Çünkü birileri istiyor ki, yalnızlaşalım.

Bayramları da, hayalleri de iptal edelim.

Ama biz inatla çay demliyoruz. Bir tabak anne kurabiyesi koyuyoruz sofraya.

Ve belki de en çok bu yüzden hâlâ umut var.

Türkiye mutsuz.

Ama birbirine hâlâ göz kırpan, hâlâ “İyi bayramlar” diyen milyonlar var.

Ve bu ülkede her şeye rağmen bayramlaşmak, bugün, belki de en büyük sivil direniştir.

İyi bayramlar Türkiye! Gözaltısız, zamsız, susturulmamış,  yoksulluksuz, mutluluk hayaliyle….

iyi bayramlar…